İçim Öyle Bir acıyo ki!

Denesem , Anlatabilir miyim ...

Her dokunuşta yaramın tekrar açılıp canımı acıtışını.

Artık tutamuyorumda kendimi, uluorta ağlıyorum.

Güçlü olmaktan da yoruldum. Taşıyamıyorum artık...

İnanmıştım bir ömür mutlu olacağımıza ... Gerçekten hissetmiştim.

Ama sonrasında bunun olamayacağını. Gereksiz olmayacak bir hayal kurduğumu farkettim.

Kısacası birzamanlar yanımdaydın. Şimdi ise yoksun yanımda...

Sürekli düşünüyorum.. Uzaklara dalıp bakakalıyor gözlerim . Hala birgün, birgün gelir mi bile diyor...

Ben biliyorum mümkün değil. Biliyorum. Üzülmemişsindir bile, için hiç acımamıştır. Gezdiğimiz yerlerden geçerken hiç aklına gelmiyordur . Burda oturup çay içmiştik buralarda yürümüştük, diye...

Oysa ben hiç unutmuyorum.makarna yaparken seni hatırlıyorum çünki severdin çok , çay yaparken, hergün sabah kalktığımda önce sana günaydın diyorum.

Ne demiş şair;

Ben seni ger-çek-ten sevdim. Bitmez demiştim bit-medi...

(Ben özel ve değer verdiğim birşeyi yaşadım. Ve hep onu koruyup saklayacağım.)

Hiç mi önemi yoktu yaşadıklarımızın, sarılışlarımız hepsi yokmuydu aslında ..

Nasıl birşey ki bu bana bu kadar acı veriyor.

Keşke demek istemiyorum ama yinede keşke birşeyleri paylaşmayı deneyebilseydik.

Ben Elimden geleni yaptım. Aşkımın peşinden sonuna kadar gittim.

Ama daha fazlasını beceremedim...